KAYNA KAZANIM

                                      KAYNA KAZANIM!

              Yorgun ve aç bir insan gelir bir köye.

                 Girer yol üstündeki ilk eve.

                 Bitkin ve yavaşça verir bir selam.

                 Mecal kalmamış ağzından çıksın başka kelam.

                 Çöker hemen oracığa ilişir.

                 Ev sahibi hanımın da yüzü buruşur.

-          Bacım açım halsiz ve yorgunum,

Uzaklardan gelen bir yolcuyum.

Allah rızası için bir parça bir şey ver.

Bununla nefsimi körleyeyim der.

-          Olur gardaşım der hanım, ocağı yakar.

Sacayağını da ateşin üstüne atar.

Su ile tencereyi sacayağının üstüne koyar.

Arkasından hemen şu sözleri sayar:

-          KAYNA KAZANIM TAŞMAYASIN,

MİSAFİR GİDENE KADAR PİŞMEYESİN.

Bakar adam etrafa boş gözlerle,

Karşılık verir yavaş ve derinden şu sözlerle;

-          KAZAN KAYNAR YAZA KADAR,

MİSAFİR GİTMEZ GÜZE KADAR.

SACAYAĞI-SACAYAK:Üzerine tencere,tava koymaya yarayan, ateş üzerine oturtulan üç ayaklı çember,üçgen biçiminde demir destek.