ANAMIN AŞI

ANAMIN AŞI

İki genç sevişirler, sonunda evlenirler

Bu sevgimiz ölene dek sürsün derler.

Her şeyleri uyumlu, ancak yemek sorunlu.

Akşam eve gelince sorar oğlan: Anamın aşı yok mu?

Kadıncağız her türlüsünü, en iyisini yapar,      

Bunun için hiç durmadan karıştırır kitaplar.

Bizim oğlan yemeği gene beğenmez,

Şöyle bir burun kıvırır. Ama bir şeyde demez.

Kadıncağız çok üzülür, komşulardan da sorar,

Her türlü yemeği dener, kimi zamanda ağlar.

Akşam üstü yemeği ocağa koyar, pişmeye.

Kendisi dışarı çıkar, iki laf edeyim diye.

Unuttuğu yemeği, anımsar bir süre sonra,

Girer hızla içeri,yanık kokusu gelir burnuna.

Çok üzülür, ama başka bir şey yapmaya yok zamanı,

Çaresiz, yanık da olsa, sofraya gelecek tamamı.

Hazırlar sofra yi, süklüm büklüm korkarak,

Kocasının gözlerine bakar, çekinerek ürkerek.

Koca, bir kaşık alır yemekten oh be der.

Tüm iştahı ile, hiç durmadan epeyce yer.

Der, daha yeni kavuştum, özlediğim anamın aşına...

Anam mezarında rahat uyusun,söyleyeyim taşına.